Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ
Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

Στην διαλεκτό μας δεν υπάρχει σχεδόν καμία λέξη που να αρχίζει από δέλτα. Εντοπίζεται μόνο μία δάλαε-α: ξινόγαλο, που πιθανότατα είναι άλλης προέλευσης, μάλλον αρβανίτικη. Αυτό συμβαίνει γιατί στη διαλεκτό μας το αττικό δέλτα “δ” το προφέρουμε σε “D” λατινικό, “ντ” ένα φθόγγο ελληνικό, π.χ.: δάφνη: νταφίνε. Δράκος: ντράκου. Δημάκος: Ντιμάκου. Δύο: ντάου. Δίνω: ντά^ου και πολλές άλλες.

Γράφουμε λίγες λέξεις που είναι καθαρά αττικές ελληνικές με «βλάχικη» κατάληξη και πολύ μικρές γραμματικές διαφορές λόγω προφοράς.

Δαμάσκιν^ου: Δαμάσκηνο.

Δασκαλιψέστ^ου: Διδάσκω, δασκαλεύω.

Δάσκαλ^ου: Δάσκαλος.

Δέμουν^ου: Δαίμονας.

Διαβασέστ^ου: Διαβάζω.

Διάβουλ^ου: Διάβολος.

Διακονάρ^ου: Ζητιάνος, διακονιάρης.

Διαμάνντ^ου: Διαμάντι.

Διάφουρ^ου: Όφελος, διάφορο.

Διέτι: Δίαιτα.

Δικέλι-α: Σκαπτικό, δικέλι.

Δίκι-α: Δίκιο.

Διμάτι-α: Δεμάτι.

Δίμιτ^ου: Ύφασμα, δίμιτο.

Διουρί-α: Διορία.

Δίπλαε-α: Πτυχή, δίπλα.

Διπλό: Διπλό.

Διπλουμάτ^ου: Διπλωμάτης.

Δίπλουμε: Δίπλωμα.

Διπλουσέστ^ου: Διπλώνω (δες ντούπλικ^ου).

Δίσκ^ου: Δίσκος.

Δισκουλιψἔστ^ου: Δυσκολεύω.

Δισπότ^ου: Δεσπότης.

Διφτέρι-α: Δεφτέρι.

Δόγμε: Δόγμα Θρησκευτικό.

Δόρ^ου: Δώρο.

Δουκιμισἔστ^ου: Δοκιμάζω.

Δούλ^ου: Υπηρέτης, δούλος (δες ουζμικιάϼ^ου).

Δουξασἔστ^ου: Δοξάζω.

Δουρισἔστ^ου: Δωρίζω.

Δράμι-α: Δράμι (μονάδα βάρους).

Δριπάνι: Δρεπάνι.

Και πολλές άλλες.